Początkowo postanowiłam skomentować swoją kolejną długą nieobecność tutaj. Potem stwierdziłam, że nie będę komentować. Aż ostatecznie komentuję swoje chęci komentatorskie. Tak właśnie można uczynić, kiedy brak pomysłu na sensowny wstęp.
Dzisiaj siedzę i dumam sobie już po raz kolejny na temat czasu. Że płynie i w ogóle. Panta rhei, wszystko zmienia się i zmienia, a ja po raz kolejny nie nadążam. Piszę z nowego mieszkania na Dolnym Wrzeszczu. Moja ukochana dzielnica! Rozglądam się po swoim pokoju, który śmiem określić jako eklektyczny vintage i zastanawiam - czemu tak? W międzyczasie zdążyłam się załamać brakiem pracy, zakasać rękawy, odpicować przepiękne CV z obrazkami, kolorami i cyrkowcami na linie, na drugi dzień dostać pracę. Biurową. Poniedziałek - piątek, w godzinach 9-17, z wykorzystaniem mojego wykształcenia. Idealnie taką, jaką chciałam. W międzyczasie praca zdążyła się zamknąć, ja przeprowadzić. Chociaż muszę przyznać, że niebywale dużo się nauczyłam i dowiedziałam. I ostatecznie ląduję właśnie w swojej ulubionej dzielnicy, w starej willi z drewnianymi podłogami, w mieszkaniu z fajnymi znajomymi i trzema kotami. Za to znowu bez pracy, a z nowymi planami i pomysłem. Jeśli się uda... Może spełnię jedno ze swoich marzeń?
Na razie bardzo doceniam fakt, że mam naprawdę duży pokój, w którym jest zarówno miejsce, jak i stół na maleńką pracownię. Jutro mam w planie wypakować maszynę i ruszyć. Spadł dziś drobny śnieżek i wszystko wokół zyskało nieco na uroku. W głośnikach moje ostatnie odkrycie - Raflum. Polecam serdecznie na spokojne wieczory. W sumie nie umiem zdecydować czy jest mi smutno, czy wesoło. Z jednej strony pozytywne zmiany, ale znowu nie wiem, co czai się za zakrętem, dokąd to wszystko prowadzi. Trochę to fascynuje, a trochę przeraża. Muszę przyznać, że na nudę nie narzekam, ale byłabym wdzięczna za wskazanie mi, skąd można wziąć odrobinę życiowej stabilizacji. W każdym razie, na wszelki wypadek nie wyniosłam donikąd kartonów, tylko schowałam za szafą.
Czytam sobie, co tu napisałam i muszę przyznać, że wyszło dość chaotycznie. Ale tak zostawiam, bo ten chaos jakoś pasuje do obecnej chwili. No i w związku z tym, że tkwimy nieodmiennie w kontinuum czasowym - pożyjemy, zobaczymy...
Pozwolę sobie podsumować Grechutą.
A zdjęcie to jadalnia najwspanialszej gospodyni, u której gościliśmy podczas podróży na Bornholm. Trochę tęsknię.
No i ten. Zmieniłam szablon, gdyby ktoś pytał.
